De Duitse partijen CDU, CSU en SPD hebben een akkoord over een regeringscoalitie bereikt. Naar alle verwachtingen blijft Angela Merkel (CDU) bondskanselier.
Martin Schulz (SPD) wordt waarschijnlijk de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, vernam het Duitse persagentschap DPA. De SPD, die intern verdeeld was over de regeringsdeelname en daarom stevige eisen op tafel legde, zou volgens het Duitse weekblad Der Spiegel ook de bevoegdheden over Financiën en Werk toegewezen krijgen. De CSU krijgt het ministerie van Binnenlandse Zaken, dat grotere bevoegdheden zal krijgen en naar verluidt ook de ministeries voor Verkeer en Ontwikkelingssamenwerking. De CDU zal volgens persagentschap DPA de ministeries van Economie, Defensie, Gezondheid, Onderwijs en Landbouw mogen beheren.
De 463.723 leden van de SPD moeten wel nog hun zegje over de coalitie doen in een referendum. Het resultaat daarvan wordt het eerste weekend van maart verwacht. Pas dan kan de regering gevormd worden.
Puigdemont wil twee Catalaanse regeringen
De afgezette Catalaanse leider Carles Puigdemont pleit voor twee Catalaanse regeringen: een in Barcelona en een ‘Consell de la República’ in ballingschap in Brussel. De inauguratie van die laatste zou op 18 februari in Brussel plaatsvinden en zou door Puigdemont geleid worden. De investituur in het Catalaanse parlement in Barcelona zou een paar dagen nadien gebeuren, met een lid van zijn partij JxCat als plaatsvervanger aan het hoofd. Zelf kan Puigdemont dat ambt niet opnemen, omdat opgepakt zal worden van zodra hij voet op Spaanse bodem zet.
Ceo Eurowings probeert Brussels Airlines gerust te stellen
Thorsten Dirks, de ceo van Eurowings, heeft in Brussel geprobeerd om de vakbonden en het personeel van Brussels Airlines gerust te stellen. Sinds begin vorig jaar maakt Brussels Airlines deel uit van Lufthansa-dochter Eurowings en dat voedde nogal wat speculaties, zeker na het ontslag van ceo Bernard Gustin, maandag. Volgens Dirks moeten er op korte termijn echter geen veranderingen verwacht worden: ‘Brussels Airlines blijft een Belgische luchtvaartmaatschappij.’
Dirks wil wel dat Brussels Airlines groeit, zeker wat piloten en cabinepersoneel betreft. Maar die uitbreiding zou vooral in Düsseldorf plaatsvinden. Brussels Airlines zal van daaruit langeafstandsvluchten verzekeren, met piloten die Duitsland als uitvalsbasis hebben, maar wel op de loonlijst van Brussels Airlines staan. In meer langeafstandsvluchten vanuit Brussel ziet Eurowings geen brood. ‘Maar als er plannen zijn, zullen we die zeker bekijken.’
Voor het grondpersoneel zullen er wel veranderingen komen. ‘We hebben nu bijvoorbeeld twee personeelsdiensten. Het valt niet uit te sluiten dat mensen zullen moeten verhuizen. Ik kan geen garanties geven voor jobs.’ Maar volgens Dirks is daar nog geen concreet plan rond.
Volvo Gent ontslaat protesterende arbeiders
Bij Volvo Cars in Gent zijn vorige week negen arbeiders ontslagen, nadat die vorige week kort het werk neergelegd uit protest tegen de hoge werkdruk. Dat meldt VRT NWS. Van de ontslagen werknemers werken er acht bij de Zweedse autobouwer zelf en een bij een onderaannemer. Volgens VRT NWS werden sindsdien nog enkele werknemers ontslagen.
Advocaat Mario Van Essche, die een tiental ontslagen werknemers vertegenwoordigt, wil bemiddelen met Volvo ‘om de situatie, waarin iedereen misschien impulsief heeft gereageerd, nog eens te kunnen bespreken’.
Europees Parlement verwerpt Europese kieskring
Bij de Europese verkiezingen niet alleen op Belgen stemmen, maar ook op Fransen, Polen of Grieken? Een meerderheid van het Europese Parlement vindt dat zelf geen goed idee. Vanmorgen werd het voorstel voor de invoering van een Europese kieskring van tafel geschoven. Voortrekkers als liberaal fractieleider Guy Verhofstadt betoogden dat die lijsten de band tussen burger en Europa zouden versterken, maar stuitten op verzet van de Europese Volkspartij. Wel is beslist hoe de 73 Britse zetels die na de Brexit vacant zijn, verdeeld worden. Frankrijk en Spanje krijgen er elk vijf volksvertegenwoordigers bij, Nederland en Italië elk drie. België behoudt zijn 21 zetels. De overige 46 Britse zetels worden voorlopig niet verdeeld.
‘Niet-Belgen moeten kunnen stemmen in Brussel’
Het burgerinitiatief #1Bru1Vote pleit ervoor om ook niet-Belgen stemrecht te geven bij de verkiezingen voor het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest in 2019. Het initiatief is tevreden dat deze niet-Belgen wel stemrecht hebben bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar dat migrantenstemrecht geldt niet bij de regionale verkiezingen. Dit terwijl de belangrijkste beslissingen voor Brussel op gewestelijk niveau genomen worden. Vlaams minister voor Brussel Sven Gatz (Open VLD) steunt het idee. ‘Het is logisch dat die vraag er komt en ik denk dat de tijd rijp is om hierover een debat te voeren’, zei hij aan de VRT.
Jonge Afghaan overleden bij gevecht in asielcentrum
In het Fedasil-centrum in Beauraing (in de provincie Namen) is gisteravond een minderjarige Afghaan omgekomen bij een vechtpartij. Wat er precies gebeurd is – de reden van de vechtpartij en of er een wapen gebruikt is, bijvoorbeeld – is nog niet helemaal duidelijk. Het parket van Namen meldde wel al dat er drie mensen opgepakt zijn.
Abou Jahjah geeft zijn partij een naam
De nieuwe partij van Dyab Abou Jahjah zal onder de naam ‘be.one’ deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 en de parlementsverkiezingen in 2019. De partij van Abou Jahjah wordt gesteund door onder anderen oud-Agalev-senator en oud-gemeenteraadslid in Gent Meryem Kaçar. Ook voormalig journaliste en columniste Hilde Sabbe zal opkomen voor be.one. De partij profileert zich als een postkapitalistische partij die pleit voor radicale gelijkheid op het vlak van geslacht en (sociale) afkomst. Op sociaal-economisch vlak moet er een taxshift van de zwakste naar de sterkste schouders komen. Grote bedrijven en multinationals moeten zwaarder belast worden, terwijl de belastingen van kmo’s omlaag moeten. Voorts staat Be.one achter een ecologische transitie en is ze ideeën zoals lokale munten genegen. Be.One wil bij de komende lokale verkiezingen in een aantal grote steden als Antwerpen, Gent en mogelijk Mechelen opkomen. Ze mikken ook op enkele grotere steden in Limburg. In Brussel zal de partij in een aantal grotere gemeenten opkomen.
Arco-gedupeerden dagvaarden Belgische Staat
Op initiatief van twee verenigingen, die naar eigen zeggen meer dan 3.300 Arco-spaarders vertegenwoordigen, dagvaarden Arco-gedupeerden de regering. Ze trokken vandaag met een deurwaarder naar premier Charles Michel (MR) en eisen honderd procent van hun kapitaal terug.
Vorige week liet premier Michel nog weten dat het juridische werk rond de gedeeltelijke vergoeding van Arco-spaarders verder gaat. ‘Het blijft onze ambitie om een oplossing te vonden’, klonk het toen.
Bart De Pauw niet langer zaakvoerder eigen productiehuis
Tv-maker Bart De Pauw is niet langer zaakvoerder van Koeken Troef!, zijn eigen productiehuis. Dat staat in Het Staatsblad. Zijn vrouw is nu de enige zaakvoerster.
De Pauw kwam vorig jaar in opspraak na meldingen van grensoverschrijdend gedrag. De VRT besloot om de samenwerking met hem stop te zetten en de populaire tv-quiz Twee tot de zesde macht van het scherm te halen. De samenwerking met productiehuis Koeken Troef werd niet stopgezet.
onderwijs
Een van de grootste mysteries van het onderwijs wordt prijsgegeven
Als de klassenraad al niet meer heilig is
Op het Erasmusatheneum in Deinze houden ze de klassenraden niet langer geheim. Ook in Antwerpen experimenteren ze met open deuren. Daarmee wordt een van de grootste mysteries van het Vlaamse onderwijs prijsgegeven.
Stijn Cools
Roddelen ze volop over de leerlingen? Beslissen ze in enkele minuten tijd over leven en dood? Of toch over een A-, B- of C-attest? Maken ze leerlingen compleet belachelijk?
In het Vlaamse onderwijs hangt een waas van mysterie over de traditionele klassenraad. Leerkrachten komen er samen om de vooruitgang van een leerling te bespreken en eventueel een oordeel te vellen over een attest. Na afloop krijgen de leerlingen een zeer beknopte weerslag daarvan te lezen op het rapport en worden de ouders gebrieft op een oudercontact.
Maar die traditie blijft niet overal overeind. Sommige scholen schrikken er niet langer voor terug om de deuren van hun klassenraden wagenwijd open te zetten. Leerlingen zijn er welkom, en ouders soms ook. Met één uitzondering: de delibererende klassenraad, waar beslist wordt over het attest, is nog taboe. Gewone klassenraden staan dus wel open.
We confronteren twee scholen die transparante klassenraden organiseren met vijf stellingen hierover. Aan het woord zijn Susan De Coninck, directrice van het Erasmusatheneum in Deinze (die vandaag ook aan bod kwam in Het Laatste Nieuws), en Isabelle de Bakker, coördinator van het Stedelijk Lyceum Durlet in Antwerpen.
Stelling 1: Een open klassenraad zal alleen maar tot meer discussies leiden
De Coninck: ‘Op de open klassenraad bespreken onze leerkrachten eerst zelf waar het goed loopt en zeggen ze waar er bijgestuurd moet worden. De leerlingenbegeleider maakt vervolgens een samenvatting voor de leerling. Leerlingen volgen de discussie en krijgen spreekrecht: ze krijgen vragen over wat hun bedenkingen zijn, of ze oplossingen zien en waar er verandering mogelijk zou zijn.’
‘Dat duurt ongeveer acht minuten. Het is goed gestructureerd, uit de hand lopen doet het niet, maar het geeft wel de kans om over onderhuidse conflicten in gesprek te gaan. De ouders mogen dit volgen.’
De Bakker: ‘Onze leerlingen bereiden zich voor op een open klassenraad. Ze krijgen vooraf een aantal vragen, bijvoorbeeld over welke vakken ze interessant vinden en waar ze extra aandacht aan willen besteden. Tijdens het gesprek worden eerst de punten en de attitudes overlopen, daarna komen de positieve zaken en de verbeteringen aan bod.’
‘Ik heb het gevoel dat dit tot minder discussies onder de leerkrachten leidt: er wordt niet alleen gepalaverd over mogelijke problemen van leerlingen. Die leerlingen zitten er zelf bij en kunnen meteen antwoorden geven.’
Stelling 2: Leerkrachten houden hun gesprekken liever geheim
De Coninck: ‘Onze leerkrachten mogen zeggen wat ze denken tijdens een klassenraad waarop de leerling aanwezig is. Dat moet natuurlijk wel respectvol gebeuren. Het vergt wel enige organisatie om al die open klassenraden te organiseren. Het is een grote puzzel om te leggen.’
De Bakker: ‘We vergaderen ook nog op andere momenten met de leerkrachten, waar dan bepaalde zaken zonder de leerlingen besproken kunnen worden. Ik merkte dat een deel van het team er bij de opstart onmiddellijk klaar voor was, een ander deel – dat meer uit het klassieke onderwijs kwam - stond er weigerachtiger tegenover. Maar eens ze een open klassenraad meegemaakt hadden, stonden ze wel achter het idee.’
Stelling 3: Leerlingen voelen zich geïntimideerd als ze plots tegenover een groep leerkrachten staan
De Coninck: ‘In de praktijk valt dat goed mee. Onze leerkrachten geven vaak meerdere vakken in één klas.
In het BSO zien we bijvoorbeeld vijf tot zeven leerkrachten rond de tafel zitten, in het ASO is dat iets meer. Wie binnenkomt onder acht paar ogen is inderdaad onder de indruk. Maar leerlingen zijn goed op de hoogte van wat er gezegd en gedaan wordt.’
De Bakker: ‘We zijn een kleinschalige school, veel collega’s geven dus twee of drie vakken. Dat valt dus mee. We creëren een veilige omgeving, waarin veel in vertrouwen gezegd kan worden, ook over pestgedrag bijvoorbeeld pestgedrag, of over zaken die thuis mislopen.’
Stelling 4: Een rapport met commentaar is duidelijker dan een bijeenkomst
De Coninck: ‘We merken dat geschreven communicatie net minder duidelijk aankomt bij de leerlingen en ouders. In een rechtstreeks gesprek is de boodschap voor iedereen duidelijk. We vermijden dat er oplossingen boven de hoofden van de leerlingen gezocht worden. En dat die dan enkel op papier gecommuniceerd zouden worden.’
‘Oudercontacten zijn ook niet altijd ideaal: de leerlingen zijn er niet altijd bij en de leerkrachten zitten verspreid over verschillende lokalen.’
De Bakker: ‘We dragen met de open klassenraad echt de boodschap uit: wij geloven in jou en we zoeken samen naar een oplossing. Zowel de ouders als de leerkrachten zijn er heel gelukkig mee.’
Stelling 5: Voor leerlingen heeft dit geen meerwaarde
Voor deze stelling voert Rania el Mard, de voorzitter van de Vlaamse Scholierenkoepel, het woord.
El Mard: ‘Er is veel onduidelijkheid over wat de klassenraad doet. Er worden grote beslissingen genomen. Het is beter om die niet boven de hoofden van de leerlingen te nemen, maar in dialoog te gaan. Om leerlingen eigenaar te maken van hun eigen leerproces. Het mag niet alleen over de tekorten gaan, er moet ook aandacht zijn voor wat de leerling kan en wil.’
‘Ik heb dat zelf ook meegemaakt: een school heeft me een C-attest gegeven, zonder echt in dialoog te gaan over waar mijn talenten liggen of wat ik er zelf over denk. Er werd louter op de punten gefocust, niet op hoe ik zelf mijn schoolloopbaan zag.’
‘Leerkrachten zien hun leerlingen wekelijks. Hun mening is erg waardevol. Dat maakt een klassenraad ongelofelijk belangrijk. Het ideale scenario is dat je als leerling je eigen toekomst mag vormgeven in samenspraak met de klassenraad.’
Politiek
Applaus en een mooi mandaat als beloning
De overloper wint (meestal)
‘Overloper’. Het klinkt niet echt als een compliment. Toch is het in de politiek vaak de beste carrièrezet die je kunt maken.
lob, bbd
Overlopen, we doen het bijna allemaal. Voetballers veranderen van ploeg en ‘gewone mensen’ veranderen van werkgever en gaan soms ronduit voor de concurrentie werken. Ook politici veranderen soms van werkgever en dan wordt het tricky. Want politiek gaat over ideologie, mensbeeld, overtuiging. Wissel je daarvan zoals je van voetbaltruitje wisselt?
Zelf zien politici zichzelf niet graag als ‘overloper’, dat staat vast. Een politicus die van partij verandert, zal altijd vertellen dat niet hij of zij veranderd is maar de ex-partij.
Annick De Ridder
Eén ding lijkt evenwel zeker. Overlopen werkt. Het jongste voorbeeld is Annick De Ridder. Ze krijgt zowat de beste plek op de Antwerpse N-VA-lijst. Ook in het verleden was een overstap vaak een snelweg naar een regeringspost.
Annick De Ridder noemde haar overstap van de Antwerpse Open VLD naar N-VA in 2013 ‘een van de moeilijkste beslissingen van mijn leven’. ‘Ze zal haar tot voor kort bijzonder kritische houding ten opzichte van de Vlaamse regering (destijds zonder Open VLD, red.) nu wel enigszins moeten bijstellen’, merkte politicoloog Dave Sinardet toen smalend op.
De pijn van die beslissing werd gisteren, een paar jaar na datum, mooi verzacht met een tweede plaats op de Antwerpse lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Als Bart De Wever zijn sjerp houdt, is ze dus zeker van een plek in het schepencollege. Lang geen slecht vooruitzicht.
Lorin Parys en Luc Bungeneers
Ook Lorin Parys, een andere Open VLD’er die enkele jaren geleden van kleur wisselde en naar N-VA ging, heeft goed geboerd. Hij zit in het Vlaams Parlement voor de N-VA en is in oktober kandidaat-burgemeester in Leuven. Als de partij Theo Francken had kunnen overtuigen om naar Leuven te verhuizen, zou daar uiteraard geen sprake van geweest zijn. Maar Francken koos voor Lubbeek en dus heeft Parys vrij baan. In een videoboodschap, met De Wever én Francken, werd hij afgelopen november op het schild gehesen. Zowel De Ridder als Parys kreeg die mooie plek niet vanaf dag één cadeau. Ze draaien intussen al een paar jaar mee in hun nieuwe partij en dragen met vuur het partijverhaal uit.
Toch kan het ook sneller gaan. Dat bewijst Luc Bungeneers. Ook al met een overstap van de liberalen naar de N-VA. Bungeneers was tot 2012 schepen van Financiën voor Open VLD in Antwerpen, maar toen duidelijk werd dat de partij hem niet de tweede plaats gunde op de Antwerpse lijst, na Annemie Turtelboom, maakte hij de rekening.
Bij N-VA roken ze hun kans. Bij de gemeenteraadsverkiezingen moest de groeiende partij zich lokaal zo veel mogelijk verankeren, en hoe kon dat beter dan door een degelijke cijferaar, die door een van de traditionele partijen buitengedragen werd, een nieuwe kans te geven? Stemmen verzekerd en een pijnlijk verhaal voor de liberalen. Een maand later werd op een persconferentie van N-VA dan ook aangekondigd dat Bungeneers de Merksemse N-VA-lijst zou trekken. Klaar.
‘Luc werd aan de kant gezet, maar wij willen hem de kans geven om zijn carrière in schoonheid te eindigen in het district Merksem, waar voor hem alles begonnen is’, zei N-VA-woordvoerder Bart Van Camp toen.
Die tweede plaats bij Open VLD ging trouwens naar hoofdcommissaris Eddy Baelemans, de derde naar Karin Heremans, de directrice van het Atheneum in Antwerpen. Maar het was Claude Marinower die vanop de vierde plek de tweede en laatste blauwe zetel binnenhaalde. Voor de witte blauwe konijnen werd achteraf wel gezorgd. Baelemans werd ondervoorzitter van het Antwerpse OCMW en kwam nadien onder meer op het kabinet van de minister-lijsttrekster Annemie Turtelboom terecht. Bungeneers haalde een pak stemmen en is nog altijd districtsvoorzitter in Merksem Oh ja, Baelemans zit intussen opnieuw bij de politie… en is adviseur voor het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA).
Ook voor Turtelboom en Pinxten werd goed gezorgd
Turtelboom zelf is ook niet geboren als liberale politica. Ze zat oorspronkelijk bij de toenmalige CVP. Al was dat ook niet helemaal haar ding. In 2002 stapte ze mee in het verhaal van oud-CVP-voorzitter Johan Van
Hecke en ex-minister Karel Pinxten: de NCD, Nieuwe Christen-Democraten. De zaak werd gekruid door een schandaalsfeer. Na een gesprek met toenmalig CVP-voorzitter Stefaan De Clerck, liet Van Hecke per ongeluk zijn gsm aanstaan. De Clerck hoorde tot zijn stomme verbazing VLD-voorzitter Karel De Gucht en Van Hecke samenzweren tegen de CD&V. De NCD moest samen met de VLD de nieuwe volkspartij worden, in de plaats van de CVP.
Het draaide uiteindelijk anders uit. De liberalen vraten NCD helemaal op. Wie mee aan boord wilde, na het christendemocratische schip verlaten te hebben, moest maar een VLD-lidkaart kopen. Annemie Turtelboom kwam aan boord. En werd in 2008 een eerste keer minister voor Open VLD.
Karel Pinxten werd dan weer door de regering-Verhofstadt voorgedragen als lid van de Europese Rekenkamer. Een functie die nu – o ironie – trouwens naar Annemie Turtelboom gaat.
Of denk aan Pierre Chevalier
Een ronkende naam in het partijswitchen blijft Pierre Chevalier. Chevalier was geen kleine vis en hield daar ook enkele mooi mandaten aan over. Hij begon zijn politieke carrière bij de SP in Brugge. Hij schopte het tot Kamerfractieleider en staatssecretaris. Maar een dure onkostennota voor een trip naar Parijs kostte hem in de regering Martens VIII de kop.
Hij maakte de overstap naar de VLD in 1992. Een mediatieke overstap: Chevalier werd met veel poeha verwelkomd door Guy Verhofstadt op diens grote vernieuwingscongres (waar de PVV vervelde tot VLD). Dat congres had de komst van de socialist nodig om te tonen hoe nieuw de partij wel was.
Het leverde zure oprispingen op bij toenmalig SP-voorzitter Frank Vandenbroucke. Enkele jaren na zijn overstap werd Chevalier royaal beloond voor zijn overstap en mocht hij in de paarsgroene regering-Verhofstadt opnieuw de eed afleggen als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel. Later werd hij Belgisch gezant bij de OVSE en de VN. Opnieuw rezen vragen over onkostennota’s. In 2008 moest hij definitief opstappen. Zonder medeweten van Open VLD-voorzitter Karel De Gucht had hij opnieuw een functie bij de mijnbouwgroep Forrest opgenomen. Moeilijk te combineren met een mandaat als gezant bij de VN, was het oordeel.
Onlogisch is het niet
Dat er goed gezorgd wordt voor ‘overlopers’ is niet onlogisch. Ze laten wel wat achter als ze van partij veranderen: een netwerk, militanten, … Misschien is de belofte van een ministerspost wel een stukje de transferprijs die nieuwe partijen betalen. (Al zal niemand dat toegeven – er is ‘nooit over postjes gepraat’, luidt het keer op keer.)
Bovendien zijn overlopers voor de nieuwe partij een mooie trofee. Het bewijst hoe vernieuwend de partij is, hoe goed de partij boert. Als zelfs een topper uit een andere partij voor ons kiest, dan moeten we wel goed bezig zijn.
Maar soms gaat het mis
Maar het is niet altijd bingo voor de overlopers. De pijnlijkste overstap uit de recente politieke geschiedenis blijft ongetwijfeld die van Dirk Vijnck. De LDD’er werd in 2009 naar Open VLD gelokt door toenmalig
voorzitter Bart Somers. Hij beloofde het Kamerlid uit de stal van Jean-Marie Dedecker een verkiesbare plaats of een gelijkaardig betaalde baan bij de partij of op een kabinet. In het parlement maakte Vijnck op zijn zachtst weinig indruk. Van een toptransfer was geen sprake. Maar in de weken voordien haalde Dedecker de toorn van zowat de hele Open VLD over zich door een privédetective in te zetten om de handel en wandel van de familie De Gucht uit te pluizen. Somers wou hem een koekje van eigen deeg geven. Zonder Vijnck had LDD geen fractie meer, en dus ook niet meer de bijhorende financiële middelen. Klein probleem, het contract dat Somers opstelde met Vijnck lekte uit. Somers moest diep door het stof en Vijnck vluchtte compleet verbouwereerd na twee dagen opnieuw in de armen van ‘mijn politieke papa’, Jean-Marie Dedecker. Dedecker kwam trouwens oorspronkelijk zelf van bij… Open VLD.
wetstraat
Wat is dat, een politiek directeur?
‘Wij zijn de spin in het web’
Met Tarik Fraihi heeft Groen een nieuwe politiek directeur. Hij gaat de concurrentie aan met figuren als Piet De Zaeger van N-VA, Peter Poulussen van CD&V en Jan Cornillie van SP.A. Mannen met macht, maar buiten de schijnwerpers. ‘Onze job? Wij zijn de spin in het web.’
Tex Van Berlaer
‘Tarik heeft het profiel dat we zochten.’ Een verheugde Groen-voorzitter Meyrem Almaci kondigde eerder deze week Tarik Fraihi aan als kersvers politiek directeur. Fraihi heeft nochtans geen verleden bij de Vlaamse ecologisten. In een vroeger leven werkte hij nog op de studiedienst van SP.A. En ook de aanwervingsprocedure verliep apart: een eenvoudige vacature op de Groen-website volstond.
‘Uitzonderlijk’, zegt politicoloog Carl Devos (UGent). ‘Meestal zijn politiek directeurs oud-woordvoerders of kabinetsmedewerkers. Ze moeten het klappen van de zweep kennen.’
Want politiek directeur is niet zomaar een functie. Volgens de ene is hij een manusje-van-alles binnen de partij, volgens de andere een ware spin in het web. Maar hoe het ook ingevuld wordt: de directeur begeeft zich sowieso in de binnenste cirkel van het partijapparaat, trekt achter de schermen aan de touwtjes en heeft een hechte relatie met de voorzitter.
Het moet klikken met de voorzitter
‘De partijvoorzitter is de eerste opdrachtgever’, zegt Jan Cornillie, sinds 2014 politiek directeur van SP.A. ‘Je rapporteert rechtstreeks aan hem. Als het niet klikt, dan lukt het niet, en is het tijd voor de directeur om te vertrekken.’
Zo is Piet De Zaeger, al dertien jaar de onbetwiste algemeen directeur van N-VA, de absolute rechterhand van Bart De Wever. ‘De Wever en ik hebben maar één woord nodig om elkaar te verstaan’, zegt hij. ‘We kennen elkaar van op de universiteit en waren toen al geëngageerd als Vlaamsgezinde studenten. We hebben meermaals per dag contact.’
En wat doen ze?
Maar wat voert de politiek directeur precies uit? ‘We verzorgen de inhoudelijke lijn, de communicatie en het personeel, zodat de partij het elan krijgt dat de voorzitter vraagt, zowel lokaal als nationaal’, zegt Cornillie. ‘Politici staan dagelijks in het veld, maar hun werk vraagt voorbereiding. Wij zorgen voor de ideeën waarmee zij aan de slag kunnen, zodat de machine er staat.’
De directeurs staan daarom dicht bij de studiedienst, waarvan ze soms aan het roer staan.
Devos noemt ze centrale spelers, zowel op het vlak van ideologie als strategie. ‘Ze weten veel uit de eerste hand en geven de partijtop advies. Het is niet ondenkbaar dat ze betrokken zijn bij voorakkoorden en regeerakkoorden.’
En dat werk doet de directeur het best in de luwte, zegt Piet De Zaeger. ‘Ik geef haast nooit interviews als algemeen directeur’, zegt hij.
De grootste meerwaarde ligt achter de schermen
Of zoals Pieter De Gryse, de oud-politiek directeur van Groen en voorganger van Fraihi, het stelt: ‘Er zijn al genoeg woordvoerders. Mijn grootste meerwaarde lag achter de schermen. Wij zijn de spin in het web, de mensen die de boel lijmen.’
Geen enkele directeur neemt het woord ‘macht’ graag in de mond. De meesten houden het op ‘invloed’ of hoogstens ‘geleende macht’.
Maar De Gryse is stellig: ‘Natuurlijk heb ik macht gehad, daarvoor werd ik betaald. Een politiek directeur móet wegen op de voorzitter.’ Of hij die voorzitter ooit ideeën heeft gegeven waar die zelf nooit op zou zijn gekomen? ‘Ik mag het hopen’, aldus De Gryse.
war on drugs, the sequel
Luik wil een gebruiksruimte voor drugs
N-VA trekt duidelijke lijn over druggebruik
Als Luiks burgemeester Willy Demeyer (PS) doorzet met een gebruiksruimte voor drugs, stapt hij de illegaliteit in. N-VA is niet van plan ook maar één komma in de wetgeving te veranderen om druggebruik mogelijk te maken.
Peter De Lobel
‘Het bezit van drugs is verboden. Het gebruik van drugs in de publieke ruimte kan niet het voorwerp uitmaken van een gedoogbeleid.’
Zo staat het in het regeerakkoord en N-VA is niet van plan om daar een millimeter van af te wijken. Luik, Charleroi en Brussel zijn vragende partij. Ook Waals minister van Welzijn Alda Greoli (CDH) zei gisteren in het parlement dat ze helemaal overtuigd is.
In een uitgebreide studie over drugrooms, van de universiteiten van Gent en Louvain-la-Neuve, waarover De Standaard vandaag bericht, worden gebruiksruimtes voor drugs tegen het licht gehouden. In Charleroi, Brussel en vooral in Luik wil men zo’n gebruiksruimte inrichten. Klein detail: dat is illegaal. En zo staat het ook zwart op wit in het universiteitsonderzoek. Een ruimte openstellen waar drugs gebruikt kunnen worden mag niet, zet zomin als druggebruik faciliteren. Om dat toch te kunnen doen, moet de drugswet uit 1921 aangepast worden.
Desnoods illegaal
Luik wil ook zonder wettelijk kader doorzetten. Burgemeester Willy Demeyer (PS) heeft de steun van zijn college en de gemeenteraad en had gisteren zelfs al een infovergadering met omwonenden van het gebouw waar hij de ‘salle de shoot’ wil inrichten. Een legaal kader mag hij echter op zijn buik schrijven. N-VA is rabiaat tegen. In Antwerpen gaat partijvoorzitter en burgemeester Bart De Wever (N-VA) radicaal de andere richting uit, met een strenge ‘war on drugs’.
‘We gaan die wetgeving dus niet aanpassen. Dat zou dwars ingaan tegen al het preventiewerk dat we doen. Dat zou haaks staan op onze visie rond drugs’, zegt Kamerlid Valerie Van Peel (N-VA). ‘Druggebruik is strafbaar. Punt. Daar stappen wij niet van af. Je kunt dat niet op bepaalde plekken níet strafbaar maken.’
Bij N-VA is het onbegrip voor de ‘Luikse fetisj’ groot. ‘Er is eerder al een project geweest in Luik, TADAM. Dat was nog extremer’, zegt Van Peel. ‘Dat was heroïnegebruik op voorschrift.’
Willy Demeyer werkte zelfs al twee wetsvoorstellen uit over begeleid gebruik, samen met Eric Massin (PS), de OCMW-voorzitter van Charleroi, maar de voorstellen raakten niet voorbij N-VA en CD&V. Zij wilden niet weten van voor hen een ‘liberalisering van druggebruik’ was.
Schade beperken
In de studie van de universiteiten worden de praktische voorwaarden opgesomd, als een stad of een gemeente een gebruikersruimte zou willen inrichten. Maar er werd ook gekeken naar buitenlandse voorbeelden – in al onze buurlanden bestaat het systeem. De gezondheid van de druggebruikers verbetert er en de overlast, de criminaliteit en het aantal zwerfspuiten in de wijk rond een gebruiksruimte nemen af. Van Peel zegt dat die ‘harm reduction’ ook in de ‘war on drugs’ zit. ‘Ook hulpverlening en begeleiding maken daar deel van uit. Spuitenruil en besmetting voorkomen, daar zijn wij uiteraard ook voor. Druggebruikers zijn deels ook patiënten. In plaats van een straf, kunnen zij dus ook kiezen voor hulpverlening. Je moet opvolgen hoe en waar die mensen aan hun drugs kwamen, hoe ze die betaald hebben… Maar dat is niet hetzelfde als druggebruik toelaten in een zaal waar je wat flyers legt.’
de mens
Omran is één van de 584 asielzoekers die al heel lang wacht
‘Terug naar Afghanistan? Dat zou zelfmoord zijn’
Twaalf jaar was Omran, toen hij vanuit Afghanistan naar ons land kwam. Nu is hij 22 en weet hij nog altijd niet of hij mag blijven. Omran is een van de 584 asielzoekers die langer dan vijf jaar in België zijn en voor wie staatssecretaris Theo Francken (N-VA) de komende maanden eindelijk een beslissing wil.
Pieter Lesaffer
Sportief, hippe bril, doorsnee kleren. Alleen zijn haaruitval – die hij tevergeefs probeert te maskeren – doet vermoeden dat er iets meer aan de hand is met Omran Barikzai. ‘Volgens de huisarts valt mijn haar uit door de stress’, zegt hij in vloeiend Nederlands. ‘We proberen ons recht te houden en positief te blijven, maar het wordt steeds moeilijker. Mijn moeder is nu zelfs in een depressie gesukkeld.’
Omran en zijn familie zijn de mensen achter de cijfers die staatssecretaris Francken deze week bekendmaakte. Daaruit bleek dat in ons land 584 asielzoekers al meer dan vijf jaar opgevangen worden en toch nog steeds geen duidelijkheid over hun toekomst hebben. De diensten van Francken gaan nu elk dossier met spoed bekijken, zodat ze eindelijk uit hun onzekerheid verlost worden. De uitkomst kan zowel positief als negatief zijn.
Sinds 2008 alleen maar slecht nieuws
‘Wij blijven hopen’, zegt Omran. Ook al heeft zijn familie sinds haar aankomst in de zomer van 2008 alleen nog maar slecht nieuws gekregen. Hun eerste asielaanvraag werd verworpen, ook in beroep. Zodra ze meerderjarig werden dienden Omran en zijn twee broers individueel opnieuw een aanvraag in. Maar ook die werden één na één verworpen, behalve nu, in beroep, de asielaanvraag van Omran zelf. ‘Dit is de laatste procedure die nog loopt, onze laatste strohalm. Als dat slecht uitdraait, moet de hele familie het land uit.’
‘We zijn altijd legaal in België geweest’, benadrukt Omran. Ook al zijn de asielaanvragen van de rest van het gezin definitief verworpen. ‘Ze willen ons als gezin niet uit elkaar trekken, daarom mogen de anderen blijven.’
‘Ik ben helemaal verwesterd’
Het gezin is intussen ook perfect geïntegreerd. Ze hebben zelfs Nederlands én Frans geleerd, omdat ze na een periode in Tienen ook enkele jaren in Brussel woonden en nu sinds enkele maanden in Herzele. ‘Ik ben helemaal verwesterd’, zegt Omran zelf. ‘Ik ben hier van toen ik twaalf jaar was. Ik ben hier naar school gegaan. Ik ben bij de KAJ en het Rode Kruis geweest. Mijn jongste broer en ik studeren hier, mijn oudste broer is afgestudeerd in de richting elektriciteit. We houden van dit land. Het enige probleem is dat we geen papieren hebben.’
Omran is enkele maanden geleden aan de VUB rechten beginnen te studeren. ‘Omdat ik heel erg in politiek geïnteresseerd ben en omdat handenarbeid niets voor mij is.’
Al valt het hem zwaar. ‘De onzekerheid weegt te zwaar om me helemaal op mijn cursussen te kunnen concenteren.’
Vader mag niet werken
De zwaarste last is dat vader Ehssan Barikzai (67) niet meer mag werken. Vóór zijn asielaanvraag werd afgewezen, heeft hij nog in een grootkeuken in Brussel gewerkt. ‘Maar nu mag ik niets meer’, zegt hij in gebroken Nederlands. ‘Daardoor zit ik de hele dag thuis in de zetel. Dat is niet gezond, want dan begin ik te piekeren, en voel ik me alleen maar slechter. Ik zou liever mijn gezin onderhouden dan afhankelijk te zijn van opvang.’
Waarom ze niet gewoon terugkeren
De vraag is natuurlijk waarom het gezin Barikzai nooit zelf een einde heeft gemaakt aan de onzekerheid, door naar Afghanistan terug te keren. Bij elke afgewezen asielaanvraag hadden ze daartoe de kans. ‘Heb je het nieuws niet gevolgd?’, reageren vader en zoon heftig. ‘Het is daar veel te gevaarlijk. Bovendien kennen we daar niets meer. Dat zou zelfmoord zijn. We hebben er te veel meegemaakt.’
Fotoverhaal
Skiën op Montmartre
Parijs is sneeuwwit
Ruim een week geleden was een verzopen Parijs eventjes het echte Venetië van het noorden. Gisteravond is er veel sneeuw gevallen en opnieuw maakt de Franse hoofdstad er een prachtige vertoning van.
Duitsland
Eindstreep in zicht
Nu is het woord aan de SPD-basis
135 dagen na de verkiezingen heeft Duitsland een nieuwe regering. Of toch bijna: de leden van de SPD moeten het licht definitief op groen zetten.
Karin De Ruyter
De eindstreep is in zicht. Maar op de laatste rechte lijn ernaartoe staat nog één grote horde. Daarover kunnen de sociaaldemocraten nog struikelen – en in hun val de christendemocraten meesleuren.
Na een slotmarathon van bijna 24 uur onderhandelen waren de CDU, CSU en SPD er vanochtend rond tien uur eindelijk uit: niet alleen ligt er een regeerakkoord op tafel, de taken en de posten van de toekomstige regering zijn ook al verdeeld.
Toch wordt het nog een paar weken nagelbijten voor Angela Merkel en Martin Schulz. Omdat er zoveel tegenstand was binnen de SPD tegen een derde ‘grote’ coalitie (GroKo) met Merkel, werd aan de militanten beloofd dat zij het laatste woord zouden krijgen. De komende weken kunnen de leden het akkoord goed- of afkeuren. Gebeurt dat laatste, dan is het terug naar af voor Angela Merkel.
Dat is niet zo ondenkbaar als het lijkt. Op 21 januari bleek op een partijcongres van de SPD maar een nipte meerderheid van de zeshonderd afgevaardigden bereid om groen licht te geven voor de start van echte coalitieonderhandelingen op basis van het toen bereikte voorakkoord.
Dat voorakkoord werd intussen bijgespijkerd, en de posten zijn verdeeld. Maar zijn de bijsturingen voldoende om de achterban van de SPD te overtuigen? Dat is nog maar de vraag. Want ook binnen de SPD hebben de principiële tegenstanders van de GroKo massaal campagne gevoerd.
#NoGroKo
De jong-socialisten - ‘Jusos’ - hebben daarin het voortouw genomen. Ze hebben de tegenstanders van de coalitie die geen lid van de partij zijn opgeroepen om een lidkaart te kopen om tegen het regeerakkoord te kunnen stemmen. Al wie op 6 februari - gisteren - om 18 uur geregistreerd was als lid, mag meestemmen, de komende weken. ‘Tritt ein, sag nein’ (‘Word lid, zeg nee’) luidde de slogan, #NoGroKo de hashtag.
De nieuwe leden stroomden toe – opmerkelijk voor een partij die in het stemhokje en in de peilingen almaar verder wegzinkt. Begin dit jaar telde de SPD ongeveer 440.000 leden. Daar zijn er sinds nieuwjaar 24.339 bijgekomen, maakte secretaris-generaal Lars Klingbeil dinsdagavond bekend. Dat wil zeggen dat er zich 463.723 leden over het regeerakkoord kunnen uitspreken.
Of al die nieuwkomers lid geworden zijn omdat ze tégen de ‘GroKo’ zijn, is natuurlijk niet geweten. Misschien waren er bij die 24.339 ook een aantal voorstanders die de ‘GroKo’ juist wilden redden. Dat zal blijken over enkele weken: waarschijnlijk worden de stemmen geteld in het weekend van 3 en 4 maart.
Martin Schulz op buitenland
De komende weken gaan Martin Schulz – die overigens vandaag als partijleider opgevolgd wordt door fractieleidster Andrea Nahles – en de andere kopstukken van de partij intensief het land rondreizen om stemmen te werven. De Jusos zijn van plan hetzelfde te doen, maar dan om de leden te overtuigen neen te stemmen.
Behalve de inhoud - zitten er voldoende sociaaldemocratische elementen in het regeerakkoord? - zullen ook de afspraken over de samenstelling van de regering hierbij een rol spelen. Vooral dat Martin Schulz voor zichzelf de portefeuille Buitenlandse Zaken binnenhaalde, zal wenkbrauwen doen fronsen.
Schulz’ aanvankelijke populariteit binnen de partij is weggesmolten als sneeuw voor de zon - onder meer omdat hij zich onmiddellijk na de verkiezingen uitsprak tégen een grote coalitie, maar dan een bocht van 180 graden nam ‘in het belang van het land’. Onder zijn leiding behaalde de SPD de slechtste verkiezingsuitslag sinds de Tweede Wereldoorlog. Sindsdien gaat het nog verder bergaf: in de jongste peilingen scoort de partij nog maar 18 tot 19 procent (tegen 20,5 bij de verkiezingen).
De portefeuille Buitenlandse Zaken lijkt de ex-voorzitter van het Europees Parlement nochtans op het lijf geschreven en is ongetwijfeld een goede zaak voor de toekomst van Europa. Maar uit een peiling van afgelopen weekend bleek dat meer dan de helft van de Duitsers (54 procent) vindt dat hij met zijn palmares niet in de regering thuishoort. Zelfs bij de SPD-kiezers was dat 47 procent - slechts 44 procent van hen gunde hem een ministerspost. Of het binnenhalen van de zware portefeuille Financiën voor de SPD - een grote overwinning van Schulz - veel aan die appreciatie zal veranderen, is koffiedik kijken.
Het worden dus nog spannende weken voor de sociaaldemocraten. En voor kanselier Angela Merkel. Als de SPD het akkoord afkeurt, ligt de GroKo aan diggelen. Merkel moet dan proberen een andere coalitie op de been te brengen, of een minderheidsregering vormen. Zeker dat laatste ziet ze zelf niet zitten.
Blijft dan nog één alternatief, en dat zijn nieuwe verkiezingen. Maar die kan iedereen in Duitsland missen als kiespijn. Ook Merkel: haar positie als kandidaat-kanselier zal binnen haar eigen Unie niet onbetwist blijven als ze terug naar de kiezer moet.
Mijn parade is groter dan de jouwe
Rollen er straks tanks door de straten van Washington?
Amerika heeft het niet voor paraderende militairen
De Amerikaanse president Donald Trump droomt van een – heel grote – militaire parade in Washington. Alleen, Amerika kent geen traditie van militaire parades. En dat is lang niet de enige valkuil.
Ine Roox
Donald Trump vraagt zich al maanden af waarom de Verenigde Staten geen grootse militaire parades houden, waarin de macht van het Amerikaanse leger wordt benadrukt. Trump wil dat Washington nog voor het eind van het jaar zo’n parade krijgt. Op 18 januari had de president een vergadering in het Pentagon, waarbij hij enkele topgeneraals de opdracht gaf om de mogelijkheden voor zo’n militaire show te onderzoeken.
The Washington Post meldde het als eerste, en woordvoerster van het Witte Huis Sarah Huckabee Sanders heeft het bevestigd: ‘President Trump heeft onvoorstelbaar veel ontzag voor onze Amerikaanse militairen. Hij heeft het ministerie van Defensie daarom gevraagd om de mogelijkheden voor een feestelijke viering te onderzoeken, een dag waarop alle Amerikanen hun waardering voor het leger kunnen tonen.’
Trump kreeg het idee toen hij het eerst ergens anders zag. Afgelopen zomer was de Amerikaanse president te gast op de militaire parade ter ere van Le quatorze juillet, in Parijs. Hij was omvergeblazen door de patriottische hoogmis met tanks, artillerie, duizenden manschappen en straaljagers boven Parijs. Na de parade maakte Trump de Franse president Emmanuel Macron eerst zijn complimenten over, waarna hij zei dat hij in Amerika ‘ook zo’n parade wil – maar dan groter’.
‘Mijn gebouwen zijn de hoogste’
Die uitspraak hoeft niet te verbazen van een man die het na de terreuraanslagen van elf september nodig vond om erop te wijzen dat zijn gebouwen voortaan de hoogste van Lower Manhattan waren en die de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un via Twitter liet weten dat zijn ‘nucleaire knop toch groter is’.
Een eigen, grootse militaire parade past dus absoluut bij deze Amerikaanse president. Maar er zijn ook heel wat risico’s en valkuilen aan het plan verbonden. Tanks en ander militair tuig in de straten van Washington krijgen, kost al gauw miljoenen dollars. Het Congres om zoveel geld vragen voor een feestelijke parade kan een verkeerd signaal zijn op een moment dat minister van Defensie James Mattis, gesteund door zijn topgeneraals, het parlement juist meer geld vraagt voor de werking en de uitrusting van het leger.
Een ander bezwaar is dat een militaire parade in Amerika niet tot de traditie behoort. Heel wat Amerikanen associëren dergelijke optochten met autocratische en dictatoriale regimes als in Rusland of Noord-Korea. Sommigen waarschuwen daarom nu al dat Pyongyang een militaire parade in Amerika zou kunnen interpreteren als een nieuwe provocatie.
Geurtje van de Koude Oorlog
De Verenigde Staten sprongen in het recente verleden daarom uiterst spaarzaam om met parades. George H. W. Bush hield er wel een in 1991, om het einde van de Golfoorlog te vieren, maar dat was een uitzondering. En George W. Bush wilde maar wat graag een parade maar dat was moeilijk, aangezien de oorlogen in Irak en in Afghanistan eigenlijk nooit afgerond zijn.
Er zat ook wel militair materieel in de feestelijke parades naar aanleiding van de eedafleggingen van presidenten Harry Truman (in 1949) en John Kennedy (in 1961), maar dat gebeurde in volle Koude Oorlog. Volgens sommigen zat er daarom ook een geurtje aan.
Een datum kiezen is makkelijk
De juiste dag kiezen voor zo’n militaire parade, kan wel het een en ander goedmaken. De nationale feestdag op 4 juli komt uiteraard in aanmerking, net als Memorial Day op 28 mei. Maar het ministerie van Defensie geeft de voorkeur aan Veterans Day, op 11 november, ook al omdat die dag zou samenvallen met de honderdste verjaardag van de overwinning in de Eerste Wereldoorlog. Op die manier zou de militaire parade niet zo sterk geassocieerd worden met president Trump en met (zijn) politiek. ‘Dat is zo’n beetje waar iedereen op hoopt’, zei een bron in het Amerikaanse leger aan The Washington Post.
Verkiezingsjaar 2018
Met tussentijdse parlementsverkiezingen in november wordt 2018 echter een belangrijk verkiezingsjaar. Nu al is duidelijk dat de parade in de hoofdstad Washington zou plaatsvinden. Waar de tanks precies zullen rollen is nog onzeker, maar Trump vindt Pennsylvania Avenue het meest geschikt. Dat is de brede laan die het Witte Huis verbindt met het Capitool, maar die ook voorbij het nieuwe Trump-hotel in Washingtons oude postkantoor loopt. Zo’n militaire parade, voorbij het Witte Huis én het Trump-hotel, is een gedroomde gelegenheid voor Trump om vlak voor de verkiezingen nog eens goed in de kijker te lopen, in een poging om zijn lage populariteitscijfers op te krikken.
Zal deze president aan die verleiding kunnen weerstaan? Wait and see.
Ruimtevaart
Wordt SpaceX de nieuwe Tesla?
Hoe Elon Musk geld wil verdienen aan ruimtevaart
Qua innovatie en durf, heeft Elon Musk met SpaceX een fabelachtig parcours afgelegd. Maar kan Musk – in tegenstelling tot met het zwaar verlieslatende Tesla – wél geld verdienen met ruimtevaart?
Nico Tanghe
Musk verbaasde vannacht opnieuw de wereld door met zijn ruimtevaartbedrijf SpaceX een Tesla Roadster de ruimte in te schieten aan boord van de Falcon Heavy, een nieuwe raket die zware onderdelen moet kunnen vervoeren. Een stunt die even de aandacht afleidt van de echte uitdaging voor de iconische futurist en ondernemer.
Vandaag moet Elon Musk met kwartaal- en jaarcijfers komen voor zijn andere iconische bedrijf: Tesla. De verwachting van de meeste analisten is dat die opnieuw dieprood zullen kleuren. De vooruitstrevende producent van elektrische auto’s, die nog nooit een boekjaar met winst kon afsluiten, zit tot over zijn oren in de problemen bij de productie van zijn nieuwe Model 3. Omdat Tesla in januari al toegaf dat de kinderziektes nog niet opgelost zijn, wordt verwacht dat het bedrijf in 2017 een nieuw miljardenverlies zal lijden.
Opvolger Space Shuttle
De grap doet dan ook de ronde dat Musk eerder Mars zal bereiken met SpaceX dan winst te maken met Tesla. Wat weinigen weten is dat Musk zijn ruimtevaartbedrijf al een jaar eerder dan Tesla oprichtte, in 2002. Sindsdien heeft SpaceX een indrukwekkend parcours afgelegd. Als eerste commerciële bedrijf slaagde SpaceX er in 2009 in om een raket met vloeibare brandstof in een baan rond de aarde te krijgen. In 2012 konden ze een ruimtetoestel – de DragonX – aan het Internationale Ruimtestation koppelen. NASA was zo onder de indruk, dat SpaceX een contract ter waarde van 5,2 miljard dollar kreeg om ISS te bevoorraden met voedsel, water, voorraden en experimenten. Daarmee werd de DragonX de facto de opvolger van de Space Shuttle.
En nu is er dus die eerste succesvolle lancering van een Falcon Heavy-raket. Die kan 63.800 kilogram aan voorraden in een lage baan rond de aarde brengen. De lancering betekent zo goed als zeker het definitieve herstel voor SpaceX, na een opvallend soepel lopend 2017. In 2015 en 2016 explodeerden er nog twee exemplaren van het kleinere ‘lanceerwerkpaard’ Falcon 9, maar afgelopen jaar lanceerde het bedrijf een recordaantal van achttien Falcon 9-raketten voor betalende klanten. Dat is bijna de helft van het wereldwijde aantal lanceringen.
Vanaf 62 miljoen per vlucht
Zelfs het befaamde en aanvankelijk bijna onmogelijk geachte terugvliegen en laten landen van de eerste rakettrap is inmiddels routine geworden. In 2014 lukte dat voor het eerst na een lange reeks crashes. Vorig jaar slaagde het manoeuvre bij alle veertien tests. Bij vijf lanceringen werd al een tweedehandse rakettrap hergebruikt.
Dat hergebruik van lanceerraketten is belangrijk, want het is de manier waarop SpaceX miljoenen kan besparen en zich als goedkope lanceerder van commerciële satellieten kan positioneren. Voorlopig met succes. Een lancering met de Falcon 9 kan al vanaf 69 miljoen per vlucht. Voor de Falcon Heavy wordt dat amper 90 miljoen euro per vlucht. Een koopje, in vergelijking met een lancering met de peperdure overheidsraket SLS die NASA en Boeing samen aan het bouwen zijn. Eén vlucht met de SLS zou al snel 1 miljard dollar kosten en er zouden er maar twee per jaar gepland zijn.
21,2 miljard waard
Geen wonder dat het ruimtevaartproject van SpaceX aanslaat. Google en Fidelity Investments pompten al 1 miljard in het bedrijf. Zij willen gebruikmaken van de satellieten die het bedrijf wil lanceren. Tijdens de laatste investeringsronde, vorig jaar, haalde Musk 351 miljoen dollar op. Daardoor is SpaceX op papier al zo’n 21,2 miljard waard is.
Of het ruimtevaartbedrijf daarmee al winstgevend is, valt moeilijk te zeggen. In tegenstelling tot Tesla staat SpaceX niet op de beurs genoteerd en moet het dus nauwelijks financiële informatie vrijgeven. Maar uit documenten die de Wall Street Journal kon inkijken, blijkt dat het bedrijf elk jaar zo’n 1 miljard dollar inkomsten nodig heeft om uit de kosten te komen. In het verleden zou dat al enkele keren nipt gelukt zijn. Afgaande op het aantal succesvolle lanceringen, speculeren de meeste waarnemers erop dat SpaceX ook in 2017 een bescheiden winst gemaakt heeft.
Big ‘Fucking’ Rocket
Maar net als bij Tesla, is winst op zich niet het doel van Musk. Het echte doel is om bemande vluchten naar Mars te lanceren, het liefst al tegen 2024. Eind dit jaar moet de eerste bemande Dragon-capsule astronauten naar het ruimtestation brengen. Daarmee zou er eindelijk een einde komen aan de voor NASA wat pijnlijke afhankelijkheid van de Russische Sojoez-raket en -capsule voor personenvervoer.
Dit nieuwe NASA-contract voor vijf vluchten – goed voor naar schatting 700 miljoen dollar – wordt vooral een nieuwe inkomstenstroom voor SpaceX. Dat geld moet de bouw van de BFR financieren, wat aanvankelijk stond voor ‘Big Fucking Rocket’ en inmiddels voor ‘Big Falcon Rocket’. Het is een raket die 150.000 kilo in een baan om de aarde moet kunnen lanceren. De superraket moet zowel de Falcon 9 als de Falcon Heavy vervangen, zodat SpaceX alle energie en middelen kan richten op één type raket.
Kapers op de kust
Daarmee willen SpaceX en Musk nogmaals als eerste de grenzen van de commerciële ruimtevaart verleggen. Maar hoewel SpaceX het daarbij financieel beter doet dan Tesla, is het lang niet zeker dat dit zo blijft. Want met Jef Bezos en zijn eveneens herbruikbare Blue Origin-raket is er in de ruimtevaartmarkt inmiddels al een gevaarlijke kaper op de kust. Ook Richard Branson ligt op de loer, met zijn Virgin Galactic. Maar het echte gevaar komt wellicht nog van de echt grote spelers, zoals Boeing of Lockhead, die veel diepere zakken en financieringsmogelijkheden hebben.
Als zij zich op de ruimtevaartmarkt wagen, heeft Musk pas echt een probleem. Net als nu bij Tesla, zal dan vroeg of laat de focus naar het financiële plaatje verschuiven. Op een rendabele manier commerciële satellieten in een lage baan om de aarde lanceren is één ding. Maar winst maken met bemande langeafstandsvluchten naar Mars is iets compleet anders.
‘Show me the money’
Want als de markten eenmaal aan de beloftes van Musk begint te twijfelen, kan zijn imperium snel onder druk komen. Vandaag wordt de eerste belangrijke test. Musk zal meer dan ooit helderheid moeten geven over de voortgang van de productie van Model 3. De Tesla-oprichter wil van ongeveer duizend afgeleverde auto’s per week eind december naar 2.500 tegen eind maart. Eind juni moeten dat er vijfduizend per week zijn. Wat hij daarover zegt zal door de financiële markten op een goudschaaltje afgewogen worden. Met in het achterhoofd één zin: Show me the money. De rest is voorlopig bijzaak.
Fotoverhaal
De aarde beeft en beeft opnieuw
Taiwan kan het een en ander aan, maar niet dit
Een aardbeving met een kracht van 6,4 op de schaal van Richter heeft in Taiwan het leven gekost aan zes mensen. Er vielen ook zo’n 250 gewonden. Vooral de kuststad Hualien is zwaar getroffen.
popcultuur
Zwarten boos, vrouwen boos en opeens lijkt de popster een boertje
Hoe Justin Timberlake zijn cool verloor
Tussen ‘hot’ en ‘niet cool’ ligt een kloof die popsterren serieus moeten nemen. Dat Justin Timberlake opeens niets goeds kan doen, ligt niet aan zijn tegenvallende album, maar aan de sociale trends die hij fout inschat.
Inge Schelstraete
Het ziet er niet naar uit dat de armoede dreigt voor Justin Timberlake: zijn nieuwe album Man of the Woods komt vrijdag waarschijnlijk op één binnen in de Ultratoplijst. Maar de plaat kreeg unaniem slechte recensies. Net als zijn optreden op de Super Bowl. Al werd dat in twee dagen tijd tien miljoen keer bekeken op YouTube.
Man in the Woods valt tegen, maar er vallen nog altijd veel slechtere platen te vinden. Dat de kritiek zo venijnig is en dat er zo op de man gespeeld wordt, zal schrikken geweest zijn voor Timberlake. Die wordt in de Verenigde Staten al doodgeknuffeld sinds hij op zijn twaalfde lid werd van de Mickey Mouse Club, naast kindsterretjes als zijn latere lief Britney Spears. Zelfs toen hij boy band NSYNC vrij brutaal liet vallen voor een solocarrière, werd elke kritiek geminimaliseerd. Zijn soloplaten, beginnend met Justified in 2002, werden bejubeld, net als zijn acteerprestaties.
Van de ene op de andere dag klinkt het nu dat hij misschien al een paar jaar overgewaardeerd wordt. ‘Het is nu bijna twaalf jaar dat de natie zichzelf wijsmaakt dat Justin Timberlake nog altijd een onmisbare popster is’, schreef de New York Times vernietigend. Er staan op Man of the Woods, waarin Timberlake r&b-pop zingt zoals steeds, maar ook de country en gospel die hij als kind zong, helaas geen grote hits die dat soort kritiek overstemmen.
Parfumreclame
Bovendien werd Man of the Woods aangekondigd met een reclamespot waarin Timberlake diepzinnig kijkend door maïsvelden en berijmde weiden loopt, of zich onderdompelt in een meer. Een beetje zoals de grootse spot die Dior met Johnny Depp maakte voor Sauvage. Daarvan circuleren op YouTube ontelbare parodieën met klonen van Depp en het woord ‘sausage’ in de hoofdrol. Boodschap van de consument: maak geen clip met religieus-filosofische pretentie als je gewoon parfum wil verkopen. Of platen met niet echt originele songs.
Timberlake kwam ontzettend zelfingenomen uit die campagne. Nu is hij ook wel vol van zichzelf, zoals veel pop- en filmsterren. In 2013 was hij op het filmfestival van Cannes voor de film Inside Llewyn Davis. Daarin is hij hoop en al vijf minuten te zien, wat hem niet belette om op elke foto in het midden te staan en het hoge woord te voeren op de persconferentie. Dat er ook fotografen en journalisten geïnteresseerd waren in de uitstekende hoofdrolspeler Oscar Isaac, in Carey Mulligan of de broers Coen, kwam niet bij hem op: hij had ook een plaat te promoten, en daarvoor was de film niet meer dan een opstapje.
Dat Timberlake nu opeens een cowboyhemd aantrekt en country gaat zingen, leverde hem ook de kritiek op dat hij op de Trump-trein springt. Niet toevallig klinkt die kritiek luid en duidelijk bij de zwarte Amerikanen. Timberlake heeft qua repertoire veel te danken aan zwarte songschrijvers en producers als The Neptunes (Pharrell Williams en Chad Hugo) of Timbaland, maar het gevoel heerst dat hij weinig teruggegeven heeft, zelfs geen respect. Hij heeft zich nooit uitgesproken in de Black Lives Matter-campagne.
Stiekeme racist
Timberlake was ook verantwoordelijk voor ‘Nipplegate’, toen hij in 2004 tijdens dezelfde Super Bowl Janet Jacksons topje wegtrok, per toeval of met opzet. In de mediastorm die daarop volgde, kwam Timberlake Jackson niet te hulp. Het is schrikken hoeveel Amerikanen vinden dat hij haar carrière daarmee heeft beëindigd.
Ze hoopten dat Timberlake zondag iets aardigs over Jackson zou zeggen, of haar zelfs op het podium zou uitnodigen. Hij deed geen van beide, maar bracht opnieuw ‘Rock your body’. Op het moment waar het veertien jaar geleden fout liep, stopte hij en maakte een grapje. Daarmee bewees hij volgens de gunstigste reacties dat hij een ongevoelige hufter is, en volgens de kwaadste reacties dat hij een racist is die Jackson met opzet een loer heeft gedraaid.
Al heeft Timberlake voornamelijk vrouwelijke fans, hij heeft niet de reputatie erg fijngevoelig te zijn in de omgang met vrouwen. Hij blufte tijdens interviews dat hij Britney Spears had ontmaagd, toen zij nog niet over hun relatie had gesproken. Hij speelt een rol in de nieuwe film van Woody Allen maar wil geen commentaar kwijt over het misbruik waar Allens stiefdochter Dylan Farrow onlangs mee naar buiten kwam.
Geile puber
Dat is het goede recht van elke popster, maar als je de pretentie hebt een trendsettende popster te zijn – en die heeft Timberlake - dan moet je sociaal de vinger aan de pols houden. Timberlake maakt wel dankbaar gebruik van de campagnes tegen misbruik als het in zijn kraam past. Alleen doet hij dat op zo’n oppervlakkige manier, dat hij zich weer de woede van vrouwen op de hals haalt. Op de Golden Globes droeg hij een badge van Time’s Up. Maar toen hij een selfie met zijn vrouw Jessica Biel postte, stond boven de ingetogen hashtags #TimesUp en #whywewearblack: ‘Damn, my wife is hot!’
Dat is een gemengd signaal van formaat. Timberlake kan zich imagoconsulenten veroorloven. Die kunnen hem uitleggen waarom het geen goed moment is om zich nu te outen als blanker-dan-blanke Amerikaan. Of hoe je overkomt als een sociale artiest. Popmuziek is anno 2018 meer dan ooit een zaak van uitwisselingen en ‘featurings’. En hoe je niet als een geile puber overkomt tijdens een evenement dat respect voor vrouwen nastreeft.
Als je dat niet wil doen, dan is er maar één alternatief: een album vol wereldhits maken. Dan moeten alle critici zwijgen.
straks op tv
Een remake van een oud idee
Gent West, Orange best
De nieuwe fictiereeks ‘Gent West’, vanaf vanavond te bekijken op Vier, lijkt op ‘Orange is the new black’, maar is een remake van een Australische reeks, die zelf teruggrijpt naar een idee uit de jaren 70. Niets nieuws onder het streepje zon dat door de tralies valt.
Tom Heremans
Een vrouw, halverwege de dertig en proper van voorkomen, spookt iets uit waardoor ze in de gevangenis belandt. Daar komt ze in contact met vrouwen van wie ze het bestaan voorheen nauwelijks kon bevroeden: criminele psychopates, dolgedraaide drugsverslaafden, beschadigde kindvrouwtjes, agressieve lesbiennes met opgeschoren haar en een kundig getatoeëerde stierennek. Aanvankelijk is deze vrouw de speelbal van de anciens in de gevangenis, die haar gebruiken in hun onderlinge machtsstrijd. Maar gaandeweg ontpopt ze zich tot een schrander leiderstype, met wie niet te sollen valt.
Dat is de pitch van Gent West, de nieuwe fictiereeks gemaakt in opdracht van Vier, die eerder al te zien was bij Play More van Telenet.
Waarom zou ik kijken, zult u opwerpen. Dat is toch dezelfde pitch als die van Orange is the new black, de Netflix-reeks naar het autobiografische boek van Piper Kerman? Kerman is een jonge vrouw uit een familie van advocaten, dokters en leerkrachten die verliefd werd op de verkeerde vrouw en anderhalf jaar in de cel zat voor het witwassen van drugsgeld. Aanvankelijk is de blonde Piper de speelbal van de anciens in de gevangenis, die haar gebruiken in hun onderlinge machtsstrijd. Maar gaandeweg... U raadt het vervolg.
Waar gaat de reeks over?
In Gent West heet de Piper met dienst Veronique. Ze heeft rood geverfd haar en wordt met verve vertolkt door Ruth Becquaert. Veronique is een kapster die de terreur van haar gewelddadige echtgenoot beu is en hem tijdens de zoveelste brutale verkrachting een hengst met een glazen asbak verkoopt. Daarna probeert ze zijn zelfmoord te ensceneren, wat mislukt, de ploert overleeft het. In afwachting van haar proces zit ze in voorhechtenis tussen vrouwen die ze vast nooit in haar kapsalon zag, al was het maar omdat ze niet over een tondeuse beschikte.
Veronique wordt meteen de speelbal van twee anciens, die met hun respectieve achterban om de macht in de vrouwengevangenis strijden. De ene is Sam, een jonge, knappe, in alles veel te enthousiaste lesbienne/moordenares, geloofwaardig vertolkt door de revelatie van deze reeks, Charlotte Anne Bongaerts.
De andere is Kat, de wat oudere, nietsontziende gangstervrouw, minder geloofwaardig vertolkt door de hopeloos verkeerd gecaste Gilda De Bal. Voorts zien we veel archetypen uit Orange terugkeren: de onverbeterlijke heroïneverslaafde, de jonge zorgende moeder, de goedhartige ancien die zich als een moederkloek over haar medegevangene ontfermt, de krankzinnige die ter kennismaking op de vloer plast.
Gent West heeft voorts helemaal de look and feel van Orange is the new black. De sfeer in de gevangenis, het beige plunje met de witte mouwen eronder, zelfs de begingeneriek en het kenwijsje (tot de zangeres, die klinkt als Regina Spector), alles is herkenbaar.
Een idee van vijftig jaar oud
Toch is Gent West niet gebaseerd op Orange. Het is namelijk een remake van Wentworth, een Australische reeks. Die is gelijktijdig, maar helemaal los van Orange , tot stand gekomen. De reeks is in Australië erg populair, vorige week is het vijfde seizoen er begonnen. Het is ook een internationaal succes: Wentworth is verkocht in negentig landen, er zijn al remakes gemaakt in onder meer Duitsland en Nederland en nu dus ook bij ons.
Opvallend: Wentworth is eigenlijk al een remake van een andere Australische reeks, Prisoner, die begin jaren 80 te zien was en waarin een jonge vrouw, halverwege de dertig en proper van voorkomen... U kent het verhaal intussen. Wentworth plaatst dezelfde personages gewoon in een modernere gevangenis, en maakt alles wat explicieter: het taalgebruik, het geweld, de seks.
Nog opvallend: de eightiesreeks Prisoner was op haar beurt gebaseerd op Within these walls, een Britse tv-serie uit begin jaren 70 – al werd die meer vanuit het standpunt van de bewakers dan van de bewoners geschreven. Desondanks: het idee voor de nieuwste Vlaamse fictiereeks is grofweg een halve eeuw oud.
Voor elk wat wils
Dat hoeft niet erg te zijn, een goed idee verslijt niet. En Wentworth en Orange is the new black zijn bejubelde, vooral druk bekeken reeksen. Ziehier de sleutel van hun succes: ze bedienen alle doelgroepen, want ze zijn zowel feministisch als seksistisch: vrouwen kijken ernaar omdat het over sterke vrouwen gaat, mannen omdat er in elke aflevering wel een expliciete lesbische seksscène zit. Ook in Gent West: wie ervan droomt Charlotte Anne Bongaerts te zien prutsen aan Tatyana Beloy, weet waarheen.
Zelfs klasbakken gaan ten onder
Jammer genoeg kan Gent West absoluut niet tippen aan Orange is the new black, en ook niet aan Wentworth, waarvan het dus een remake is. De regie laat weinig steken vallen, maar de acteurs worden aan hun lot overgelaten. Er is duidelijk iets verloren gegaan in de vertaling: de dialogen zijn bij momenten zo onnatuurlijk geschreven, dat alleen rasactrices als Becquaert, Bongaerts en ook Els Olaerts (in de rol van moederkloek Anja) ermee wegkomen. Het is veelzeggend dat zelfs ervaren klasbakken als Inge Paulussen en Veerle Dobbelaere zich niet staande weten te houden.
Sta ons toe dat een schandelijke verspilling van talent te vinden.
Het beeld
Uitschuiver
KDW
Het had niet veel gescheeld, of de deelname van de Belgian Bullets, de Belgische bobsleevrouwen, aan de Olympische Winterspelen in Pyeongchang was al afgelopen nog voor de Spelen begonnen waren. Vanmorgen vloog hun slee tijdens een oefenrit uit de bocht en schoof ze op haar zijkant verder. Atletes An Vannieuwenhuyse en Shana Vanhaen zaten gelukkig goed beschermd. Ze kwamen nagenoeg ongeschonden uit de crash.
Het beeld van Kirill Kudryavtsev geeft een indruk van de snelheid waarmee de slee na de crash verder ging. De bewegingsonscherpte brengt vaart in het beeld. Toch blijven we op onze honger zitten. Wat hadden we graag op dat moment de gezichten van de atletes gezien
DE MENING
Patricia Jozef is schrijfster
RIP, RIP, hoera
De dood is niet het einde van de wereld. Of: een dood is niet het einde van mijn leven. En toch, hoe moeilijk is het om erover te spreken, laat staan te spreken met een stervende. Want die zijn er. Kijk goed rond. Je zult ze niet zien.
Philippe Geubels brengt ze op het scherm. Naast een slimste mens, een zingende mens, staat daar plots een levensechte bijna-dode mens. Nadat we de tafel hebben geruimd, de vuilnisbakken buitengezet en de boekentassen klaargemaakt, genesteld in de zetel voor een welverdiende zondagavondrust, worden we geconfronteerd met het einde van het leven. Dat hadden wij niet besteld.
En toch, 1,7 miljoen niet-wegzappende kijkers voor een aflevering van Taboe over ongeneeslijk zieken. Gespannen wachtend op de vragen die ik zelf niet durf te stellen aan een stervende: ‘Hoe is ’t?’ En: ‘Hoe is dat, doodgaan?’
Ik heb gehuild. En verdorie goed gelachen.
Wat is een foute mop (DS 7 februari)? Goede humor waagt zich aan de rand, schuurt tegen het kantje en het boordje. Niets zo vervelend als de komiek die daar niet over nadenkt en zichzelf systematisch boven zijn onderwerpen van spot verheft. Niets zo bewonderenswaardig als iemand die zich op onmogelijk terrein begeeft en daar iets goeds mee doet.
De dood krijgt doorgaans weinig plaats in het leven. Veel verder dan een kerk of een crematorium reikt onze ervaring niet. De handen gevouwen rond een natte zakdoek, koude stoelen, rillend en zwetend een ongepast heftige snotterbui bedwingen, wat sacrale gezangen. Bist du bei mir, geh ich mit Freuden. Het zal wel. Bach komt altijd wanneer de moeilijkheden voorbij zijn. Zo gaat dat met grote kunst.
Want wat met de banaliteit van een stikkend, slijm ophoestende meisje, een ALS-patiënt die zijn armen niet meer kan bewegen en graag sigaartjes rookt, iemand die wil vertellen over uitzaaiingen en de angst dat haar kinderen haar zullen vergeten? Of je grootvader die, op een zondagnamiddag, volkomen uit het niets, zegt dat hij bang is om alleen te sterven. En de meest laffe versie van jezelf: ‘Wil je nog koffie, opie?’
Het blijft moeilijk, spreken over de dood met stervenden. Je kunt het taboe noemen, of gewoon een verlammende onmacht die alle woorden laat stokken, die het koud laat worden rond ons hart, dat nochtans even vitaal en probleemloos blijft verder kloppen. We kunnen het niet helpen.
Televisie maken is een commerciële onderneming. En heeft iets voyeuristisch. Televisie waar mensen hun zieltjes aan kunnen warmen. New sincerity, een maatschappelijke trend (DS 2 februari). Viermaal akkoord. Maar het blijft moedig, wat Kat Steppe en Philippe Geubels doen. Onze grootste angsten binnenloodsen in huiskamers. Opmerkelijke televisie, voorgeschoteld op serene wijze.
Bravo voor zoveel durf. Of: RIP, RIP, hoera.
?
Serieus?
verhalen die bizar genoeg echt waar zijn
Genderneutraliteit is één ding, maar…
Genderneutraliteit staat hoog op de agenda in Canada. Vorige week werd het volkslied, O Canada, wettelijk genderneutraal gemaakt door de regel ‘In all thy sons command’ officieel te vervangen door ‘In all of us command’. Premier Trudeau is een hevig voorstander van die genderneutraliteit. Alleen vraagt Canada zich sinds dit weekend af of hij niet wat overdrijft. Op een ontmoeting met studenten onderbrak Trudeau namelijk een vragensteller die het had over ‘mankind’. Trudeau wees erop dat ‘peoplekind’ een beter woord is – ook al bestaat het niet. Een aantal studenten applaudisseerde, sommigen lachten en op Twitter ergerden velen zich.
Sinterklaas moet dood
‘We moeten een prijs op het hoofd van Sinterklaas zetten. Een dubbele prijs als het tijdens de Nationale intocht gebeurt, zodat alle kinderen getuigen zijn en zelfs massaal onder zijn hersenen en botsplinters bedekt zitten. Zo kan de NPO geen onzinverhaaltje ophangen met een nieuwe Sinterklaas en zijn we voorgoed van dat feest af.’ Dat postte Michael van Z. een tijdje geleden op Facebook. Het Openbaar Ministerie is nu een strafrechtelijk onderzoek begonnen, meldt het Algemeen Dagblad. De verdachte is de voorman van de actiegroep De Grauwe Eeuw. Die groep vraagt gemeenten en andere instanties geregeld om namen van straten en pleinen te veranderen als die verwijzen naar het koloniale verleden van Nederland of een ‘racistische stereotypering’ zijn.
Tijger jaagt Schotse boer de stuipen op het lijf
Het was spannend, daar in Peterhead, bij het Schotse Aberdeen, lezen we in de Britse pers. Drie kwartier lang hielden agenten er een tijger onder schot.
Bruce Grubb, een oplettende boer had de hulpdiensten opgetrommeld toen hij in zijn koeienstal een tijger aantrof. De politie liet niets aan het toeval over en kwam met verschillende voertuigen ter plaatsen. Men ging heel voorzichtig te werk en de agenten bleven voor alle zekerheid toch maar in hun auto’s zitten – je weet immers nooit met zo’n wild dier. Pas toen het beest na drie kwartier nog altijd niet bewogen had, begon het te dagen dat de situatie misschien toch niet zo dramatisch was. Uiteindelijk durfde Bruce zelf wat dichter naar het dier toe te rijden. Al gauw bleek dat ze al een uurtje een levensgrote knuffel omsingelden. De boer verontschuldigde zich, maar blijft erbij dat hij er van overtuigd was dat het om een echt dier ging. ‘Ik was ook bloednuchter’, zegt hij aan The Sun. ‘Drank heeft er niets mee te maken.’
Hoe de knuffel in zijn schuur terechtgekomen is, weet hij niet. De politie nam het dier wel mee – zij willen de tijger houden als mascotte.
Stress op skilatten
De Topsecret Ski- en Snowboardschool in het Zwitserse Davos schrapt de traditionele skiwedstrijdjes aan het eind van de opleidingsweek voor kinderen. De races waren jarenlang de afsluiter van de lessenreeks, waarbij iedereen kon tonen wat hij of zij geleerd had, maar tegenwoordig zijn de instructeurs van de 5- tot 7-jarige kinderen meer bezig met mentale ondersteuning dan met skiën, zegt Claudio Rupp van de skischool aan 20 Minutes. Voor de wedstrijd zijn de kinderen te bang en neemt faalangst de overhand, na de wedstrijden vloeien de traantjes bij de verliezers. Sommige kinderen kwamen zelfs gewoon niet meer opdagen omdat ze de stress niet aankonden. Daarom heeft Rupp voor een radicale oplossing gekozen: de races worden vervangen door een slotshow waar iedereen naar eigen kunnen en vermogen aan deelneemt.
Sven Mary wordt radeloos
Terreurverdachte Salah Abdeslam wil morgen niet meer naar zijn proces in Brussel komen. Zijn advocaat Sven Mary trok naar de gevangenis van het Franse Vendin-le-Vieil om een hartig woordje met zijn cliënt te wisselen.
‘Bonjour!’
‘Daar antwoord ik niet op, ik ben moe.’
‘Dan niet, meneer Abdeslam.’
‘Ik weiger te bevestigen dat dit mijn naam is.’
Zijn raadsman zucht: ‘U weigert ook nog steeds te bevestigen dat u geboren werd op 15 september 1989?’
‘Daar zeg ik niets over.’
‘In Brussel, toch?’
‘Mijn lippen blijven op elkaar.’
‘Toch niet, ik zag ze zopas bewegen.’
‘Wanneer?’
‘Daarnet, toen u zei dat uw lippen op elkaar bleven.’
‘Niet waar!’
‘Kijk, ze bewegen weer.’
‘Groumph.’
De advocaat gooit de armen hemelwaarts. ‘Het wordt voor mij moeilijk om een pleidooi te houden als u elke medewerking met de rechtbank weigert.’
‘Ik erken die rechtbank niet. Ik ben er niet bang voor.’
‘Maar die rechtbank is ook niet bang van u, meneer Abdeslam.’
De verdachte rolt met de ogen: ‘Tegen wie hebt u het nu?’
Mary zucht: ‘Met alle respect, ik word hier een beetje moe van.’
‘Ik leg mijn lot in de handen van Allah.’
De advocaat bladert haastig door zijn papieren: ‘In de handen van wie, zegt u? Ik vind die naam niet meteen terug in het dossier.’
De verdachte is verontwaardigd: ‘Hoe durft u zoiets te zeggen?’
‘Deze keer zijn het mijn lippen die op elkaar blijven, meneer Abdeslam.’
‘Nietes, ik zag ze bewegen.’
De raadsman haalt zich schouders op: ‘Zo komen we nergens.’
‘Dat zegt u, ik heb andere informatie.’
‘Maar, laat me raden, daar wilt u niets over kwijt?’
‘Geen commentaar.’
‘Tot ziens. Ik ga er maar weer eens vandoor. Blijft u rustig zitten.’
‘Ik was ook niets anders van plan, meneer Mary.’
‘Ik vrees dat het ook nog uw enige mogelijke plan is, meneer Abdeslam.’
Naar aanleiding van de ‘dodenlijsten’ die opdoken gaan Tom Meeuws (SP.A) en Filip Dewinter (Vlaams Belang) in debat over de war on drugs in Antwerpen.
Verder ook nog reportages over be.one, de nieuwe partij van Abou Jahjah en over de lancering van de FalconHeavy, de raket van SpaceX.
Canvas, 20.30 uur
De Afspraak
Abou Jahjah en Hilde Sabbe maken reclame voor hun nieuwe partij. Lisbeth Imbo vertelt over haar nieuw programma op Canvas: ‘Durven falen’. John Maes heeft het over de drugsoorlog in Antwerpen. Hij is de advocaat van Frank V., een van de namen op de ‘dodenlijst’.
NPO2, 21.20 uur
Zembla
Een klokkenluider bracht drie jaar geleden een van de grootste VN-schandalen aan het licht. Franse soldaten misbruikten kinderen die ze moesten beschermen in de door burgeroorlog geteisterde Centraal-Afrikaanse Republiek. Zembla Internationaal brengt een Zweeds onderzoek naar het jarenlange misbruik en de cultuur van stilzwijgen.
Één, 22.05 uur
Van Gils & Gasten
Alex Agnew is net terug van een metalcruise waar hij met zijn groep Diablo Blvd optrad. Nancy Vermeulen is astronaut en volgde met veel belangstelling de raketlancering van de Falcon Heavy. Sven de Leijer vertelt over zijn eerste onemanshow. Tinne Oltmans en Guy Vanhengel vieren feest, want de smurfen bestaan zestig jaar.
VTM, 22.50 uur
Telefacts: Stalkers
In Groot-Brittannië sterven er gemiddeld twee mensen per week na geweld door een stalker. Twee slachtoffers getuigen over een voortdurend leven in angst. Een Britse hulporganisatie probeert hen te helpen en de politie bewust te maken dat ze stalking ernstig moet nemen.
NPO2, 22.55 uur
2Doc: Dollar Heroes
Honderdduizend Noord-Koreanen worden door hun regering gedwongen om in het buitenland te werken en zo voor broodnodige buitenlandse valuta te zorgen. Deze film onthult de onmenselijke omstandigheden waarin zij, ook binnen de Europese Unie, gedwongen worden te leven en te werken. Zo ontstaat een ontluisterend beeld van een door de staat georganiseerde mensenhandel waarmee het regime van Kim Jong-un z’n nucleaire programma financiert.
<p>Film</p>
Q2, 20.35 uur
Source Code (7,5)
Sf-actie van Duncan Jones met Jake Gyllenhaal. Colter Stevens wordt met een schok wakker in een trein op weg naar Chicago. Hoewel zijn medepassagiers hem lijken te kennen, heeft hij geen idee van waar of wie hij is. Het laatste wat hij zich kan herinneren is een helikoptermissie in Afghanistan. Nu zit hij in het lichaam van iemand anders. Voor hij iets kan ondernemen, vernietigt een bomexplosie het complete treinstel en alle inzittenden.
Vitaya, 20.35 uur
Maid of Honour (5,9)
Romantische komedie met Patrick Dempsey. Het leven van Tom gaat over rozen: hij is sexy, succesvol, heeft veel geluk bij de vrouwen en weet dat hij altijd kan rekenen op Hannah, zijn beste vriendin. Wanneer Hannah voor zes weken op zakenreis naar Schotland moet, ontdekt Tom plots hoe leeg en zinloos zijn leven zonder haar is. Hij besluit haar ten huwelijk te vragen als ze weer thuiskomt. Maar als Hannah terug is van haar businesstrip, vertelt ze dat ze zich verloofd heeft met een knappe, welgestelde Schot en van plan is in Schotland te gaan wonen. Ze vraagt Tom als getuige bij haar huwelijk. Maar eigenlijk wil die niets liever dan zelf haar bruidegom te zijn.
Zes, 20.35 uur
The Host (5,9)
Romantische sf-avonturenfilm met Saoirse Ronan en Diane Kruger. Onze wereld is bezet door zogenaamde ‘zielen’, die het lichaam van andere wezens overnemen. Wanderer, de ziel die het lichaam van voormalig verzetsstrijder Melanie toegewezen krijgt, wist al dat het moeilijk was om in een mensenlichaam te leven. Ze hebben overweldigende emoties en levendige herinneringen. Maar één ding had ze niet verwacht: Melanies geest vecht terug tegen haar overheersing en vult Wanderers gedachten met opvattingen en herinneringen.
Caz, 20.40 uur
Nighthawks (6,4)
Actiethriller met Sylvester Stallone. Direct na een aanslag in Londen, vertrekt een terrorist richting New York om daar nog meer ellende te veroorzaken. Een agent is hem op het spoor en wil hem koste wat het kost vatten voor hij weer schade aanricht.
Q2, 22.25 uur
The Hunter (6,8)
Avonturenfilm van Daniel Nettheim met Willem Dafoe. Lange tijd dacht men dat de Tasmaanse tijger uitgestorven was, tot hij plots in Tasmanië gespot wordt. De buidelwolf speelt tot de verbeelding van de lokale bevolking en roept de interesse op van dubieuze buitenstaanders. Een daarvan is Martin, die de opdracht krijgt het dier te vinden voor een biotechnologisch bedrijf. Wat begint als een zakelijk aanbod, wordt een zoektocht naar de essentie van het leven.
De quoteringen zijn ontleend aan de filmsite IMDb.
Vanavond en vannacht wordt het in de meeste streken licht bewolkt. Over het uiterste westen en later ook in het uiterste noordwesten krijgen we meer wolken met kans op een paar lokale sneeuwbuien. Lichte ijzel is niet uitgesloten. Het vriest stevig, met minima van -1 aan de kust, rond -5 à -6 graden in het centrum tot -10 graden of lager in de Ardennen. De wind is zwak en veranderlijk.
Morgen
Een uitloper van het hogedrukgebied van de Azoren zorgt donderdag voor rustig en droog weer met mooie zonnige perioden. Aan de kust en in het westen is er meer bewolking. Daar is aanvankelijk ook nog kans op wat lichte sneeuw. De ochtend is zeer koud maar overdag klimmen de temperaturen naar waarden tussen -1 graad in de Hoge Venen tot +4 of +5 graden in het centrum en het westen. De wind is eerst zwak en veranderlijk, wordt later in het westen meestal matig en draait naar het zuidwesten.
Volgende dagen
Vrijdag schuift een storing vanaf het westen traag over het land. Dat gaat gepaard met sneeuw en smeltende sneeuw, die in de namiddag in het westen overgaat in regen. De storing bereikt in de avond het oosten van het land. Daar blijft het ook ‘s avonds en ‘s nachts sneeuwen. Op het einde van de dag kijgen we temperaturen van 0 graden in de Ardennen tot 5 graden aan zee. Er staat een matige en aan zee later een vrij krachtige wind, die draait van zuidwest naar noordwest.
Zaterdag kan er eerst nog wat sneeuw vallen in het oosten van het land. Daarna krijgen we afwisselend wolkenvelden en enkele opklaringen. Mogelijk valt nog hier en daar een bui, in de Ardennen een sneeuwbui. Maxima van 1 graad in de Ardennen tot 6 graden in het centrum en westen.
Zondag en begin volgende week krijgen we Atlantische storingen te verwerken. In Vlaanderen zal de eerste neerslag als smeltende sneeuw of sneeuw vallen, maar daarna gaat dat in de meeste streken over in regen. In de Ardennen is sneeuwval mogelijk. Temperaturen rond 4 à 5 graden in het centrum van het land.
Maandag en dinsdag wordt het veelal droog met regelmatig wat zon.